Fast Forward. Βλέπω τον δίσκο στην τελευταία μου βόλτα στο Rough Trade. Φυσικά όπως πάντα, αγοράζω κάτι άλλο. Ξέχασα τι ήταν. FF>> μέρες καραντίνας, τέρμα. Μερικοί φίλοι ανήσυχοι, η οικονομία, το μέλλον, η οικογένεια, η φίλη, ο φίλος, τα γατιά... Αποφασίζω να επενδύσω σε μία ψυχολογική συνεδρία κι επιλέγω Slits & Pop Group. Σβήνω από τη λίστα. Αυτή ήταν η λογική κατάρτισης κάποιων δίσκων, που πάντα άκουγα, πάντα έβλεπα, ποτέ δεν αγόραζα αν και θα έπρεπε! Κοστίζει λιγότερα από τον επαρχιώτη ψυχολόγο και τον "συγγενή" ψυχίατρο, οπότε... Amazon!
Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Ήταν η εποχή του punk. Μοιάζει σαν να κατασκευάστηκε από μη-μουσικούς. Οργισμένους μεν, ανύπαρκτους κλασικής παιδείας δε. Κι αυτό δίνει έναν αέρα φρεσκάδας αλλά ακόμα πιο σημαντικό έναν ηχητικό πλουραλισμό. Δίσκος να περάσεις καλά, να μην βαρεθείς, να στρέψεις την προσοχή σου. Free/Acid/Avant/Jazz/Garde αντί για το κλασικό experimental που τόσο όλοι καταδυναστεύουμε με την αλόγιστη χρήση και την κατάληξη στην υποδοχή των απορριμάτων μας.
Ότι χρεώθηκε σαν αποτυχία, σήμερα ακούγεται όπως και τότε: Αποτυχία να συμβαδίσει με το συρφετό των Wire και των Pistols και των Magazine και του Perry και του Adrian... Άσχημα αστεία για έναν Mark Stewart από τον εφιάλτη στο δρόμο του πουριτανισμού. Βουτήξτε και χρωματίστε τη στιγμή σας. Ελεύθερα από τα δευτερόλεπτα συνεχόμενου skip αφήστε τις δυο πλευρές να κυλήσουν ωσάν ακόμα είστε κλεισμένοι σε μια δεξαμενή που όλο μπάζει νερά και κανένας καναπές δεν θα την αφήσει πίσω από το σύννεφο της ατέρμονης ελπίδας για το γεμάτο πορτοφόλι/στομάχι/γεννητικό όργανο.
